FIKSIMINI

Tibelat Ku Andika

Biasana mah wanci kieu ngaliwatna téh. Jam sakola. Lieuk deui, lieuk deui. Kalah nyeri beuheung sosonggéteun. Gesruk nuluykeun hanca. Sasapu hareupeun pager. Tuh, geuning! Rentang-rentang ti tungtung gang. Awak sembada. Buuk kulimis. Saragam bodas hideung. Kéwés pisan. Pantes mun beurang-peuting micangcam ngaranna téh.

Rumasa geus kabéngbat, nepi ka teu kendat boga rasa tibelat. Gedé harepan dina jero haté, sugan jeung sugan isuk pagéto kabiruyungan. Tapi, dosa kitu mun hoyong ngapimilik salira, jungjunan...? haté galécok sorangan. Bari dodongkoan, daster nu lahak rada diperod deui ka handap. Léngkahna beuki ngadeukeutan. Dalingding parpum maskulin. Hihiliwiran. Ngadongkang lelembutan.

"Kuliah, Cép?" cekéng, bari dikiceupan. Saukur dijawab ku unggeuk dibarung mésem. Aéh-aéh, naha soca nu kasép téh bangor, geuning?
"Dika...! Dika...!" Si Nasya jeung Si Kaila. Maok perhatian Sang Arjuna. Gugupay ti loténg. Cicirihilan. Garumeulis. Baku Si Kembar mah ari geus ngaganggu hancengan indung téh. Cua pisan aingah.