FIKSIMINI

Hiji Mangsa Di Kota Kembang

Panas mentrang-mentring. Di sabudeureun alun-alun nu metet ku jelema. Derrrrrrr.... Derrrrrrr... Sora handaruan tina sapasang hélikopter. Laju landing di tengah lapang nu badis kamp pangungsian. Teu sirikna digalembrong, ku rébuan warga nu keur nandangan katunggara. "Buru turunkeun muatanana, euy...!" patingcorowok patarik-tarik. Sora-sora nu kebek ku pulas ambek. Patugas nu maraké saragam loréng, sigep ngalung-ngalungkeun dus tina jero beuteung hélikopter; sangu dus jeung cai mineral. Pahibut. Silihsigeung. Silihdengkék. Hayang paheula-heula meunang bungkusan. Untungna téh walatra, kabéh kabagéan. Bapa Walikota, nu sarua milu katideresa, méré biantara dina mégaphone, "Para wargi sadaya, hayu cuang botram, ah! Meungpeung aya kénéh milik saréréa!" pokna téh. "Huuuuu...!" Kalah disarurakan. Teu ngadagoan lila. Brek. Balakécrakan. Dariuk ngurilingan alun-alun jeung masjid agung. Ngaharékak sangu nu cikénéh katampa. Geleber. Hélikopter ngapung deui, ninggalkeun warga nu keur paronyo caracamuilan. Pilotna gogodeg. Nyérangkeun pamandangan dayeuh di handapeunana. Rewuan kandaraan nu geus teu bisa gerak, alatan kapahung macét nu geus aya samingguna.