FIKSIMINI

Lalakon Asih Kuring

Wanci haneut moyan basa papisah jeung manéhna téh. Kuring dibikeun ka budakna dunungan. Ka sakola. Nyérését ngagerihan haté. Paanggang jeung nu jadi bébéné. Bagja teu daulat. Di jalan. Kuring kalah moncor tina saku calana saragamna. Gorolong! Gejebur! Solokan. Hideung. Bau. Metet ku runtah. "Tobat...!" Jejeritan. Roroésan. Nyeungceurikan nasib. Sieun reureuh salilana di ieu tempat. Saminggu. Sabulan. Can aya waé milik. Pikiran teu weléh nganteng. Ka si manéhna. Beubeureuh anu geus maneuh. Nu duka di mana boa. "Kabiruyungan dipanggihkeun deui, kitu...?" Gerentes saban waktu. Bray. Dunya jadi caang deui. Hiji lalaki nu keur beberesih. Ngarawatan kuring. Dibawa balik. Dimandian. Digaringkeun. Dibebeskeun kana liang nu heurin. Cring! "Aduh...," ceuk anu katindihan. Asa-asa. Dilieuk. Bréh.

"Akang...!"
"Nyai...!"
Ngembang kadu. Satengah teu percaya. Laju silih gabrug. Mudalkeun kasono nu ngagalura. Disaksian ku seuri bungah babaturan nu cikénéh tepung. "Nuhun, Gusti...! Dina jero céngcéléngan ieu, tali duriat kuring jeung manéhna nyambung deui."