CARPON SUNDA

POÉ ÉTA 

Carpon Endah Dinda Jenura

TI jero garéja, sora orgél jeung antifon agem mapag. Sém ngalieuk ka gigireunana. Panganten awéwé, nangkeup bukét kembang dina dadana, katempo bungah, marahmay, teu eureun imut ka kénca ka katuhu. Satukangeunana, kulawarga dua pihakan, kolot-budak awéwé-lalaki, dibarungkus warna-warni  baju pésta, ngagimbung jigrah.

Manéhna rungah-ringeuh.
Ngarasa teu merenah. Asa aya nu salah.

Nanahaon aing di dieu?

Clak. Karasa aya nu tiis baseuh, ngeclak kana irung. Rét. Imam keur ngéprét-ngéprétkeun cai suci, laju narabaskeun biantara pangbagéa. Itu. Ieu. Gap. Karasa sikuna dicekel, dibedol, diajak leumpang nécé hambalan garéja lalaunan. Saléngkah-saléngkah ngadeukeutan altar.

Srog.

Luk manéhna tungkul. Nyaho, di tukangeunana, sakabéh panénjo keur museur, nyaksian manéhna jeung awéwé sagédéngeunana.

Ngong Imam deui, “Dearly beloved, we are gathered together here in the sight of God, and in the face of this company, on this beautiful afternoon, to join together this man and this woman, Sem and…”

Beungeut Kakéyi ngolébat.

Ramohpoy. Sém ngarasa sukuna lain dijieun tina tulang. Lain tina daging. Tapi tina sageblég getih nu disebut haté. Nu lebur-ajur.

“… in holy matrimony as they exchange vows of their everlasting love.”

          Sém hayang bongé.

Cinta nu langgeng, cenah.

«««

PINK BUTTERFLY. Peuting gumading. Malaikat jeung sétan ngésang, papasangan ngibing di méja bar. Cacaka kukupu kayas cekah, geleber suat-siet tuluy anyud leyur di jero getihna, ngaleut ngeungkeuy ka jantungna.

Beungeut-beungeut nu oyag marahmay, marakbak sabudeureunana. Tingcikikik. Tingcakakak.  

“Gedé milik Si Sém! Mo béak tujuh turunan tah duit Om Albert mah!”

“Sém! Sém! Béjana pangantén manéh parawan kénéh!”

“Anjrit! Hahaaaay… Lalaunan, Sém!”

Dina sofa, Sém nyanggéyéng. Késang tiis nyuung saluar awak nu laun-laun rubuh, ngaringkuk.

Peuting maju ka buruk. Pink Butterly ngéngklak. Manéhna peureum, haténa saak. Ceuk saha cinta wungkul urusan rasa, pikirna bari ngagibrig. Naon atuh ieu nu nyaksrak tiis jero awak aing? Awak aing, Kakéyi! Kakéyi. Kakéyi. Ngaran manéh ‘na unggal rénghap aing.  

«««

JAS hideung nu ngagantung dina jero lomari kaca di kamarna, blég ririwa. Sém nangkeup tuur di luhur kasur, pageuh ngeukeuweuk hénpon. Sapoé éta, manéhna ukur neuteup ka luareun kaca jandéla, ngaréka-réka naha manéhna sorangan nu ngarasa kieu, naha Kakéyi gé sarua?

          Geus saminggu awéwé éta teu ngangkat telpon. Unggal Sém mencét nomérna, nu kadéngé ukur sora nada sambung nu ngalanglaung, lir hoang karéta nu teu reureuh mapay-mapay erél bari teu kungsi manggih setatsion.

Manéhna ngirim SMS deui, nu ka-1000 kali: Geus 2 minggu. Manéh euweuh. Urang ngoléang, Kay. Saha nu rék néwak urang?

Simpé. Tiris. Banget simpé jeung tiris, kakangen. Tapi kéla. Tah. Geuning. Karasa haneut. Panas, malah. Karasa aya nu panas, laun, mapay tina kongkolak mata, ngalémbéréh kana pipi. Tuluy sagala tiris deui. Leuwih tiris batan tadi.

«««

KAKARA harita Kakéyi bawél. Réwél.

“Pokona teu meunang ceurik.”

Sém nyéréngéh. “Okay.”

“Teu kaci paséa.”

“Sanajan manéh ngamimitian, urang moal ngalayanan.”

“Sip. Teu kaci pabetem-betem ogé.”

“Kay…”

“Pokona teu kaci pacicing-cicing!” Kakéyi molotot.

Sém unggeuk.

“Poe ieu kudu sampurna.”

Manéhna inget pisan. Juni ahir. Poé nu sampurna, ceuk Kakéyi mah: Sapoé jeput babarengan, teu pabetem-betem, teu paséa, teu ragrag cimata.  Peuting basa nganteurkeun mulang, manéhna diuk jero mobil, mencrong Kakéyi nu peureum gigireunana. Teu wasa ngahudangkeun. Kalah neuteup teu bosen-bosen. Hayang ngambung hayang ngusapan. Hayang sapokpokeun ngomong, ayeuna, dina poé nu sampurna, yén manéhna banget nganuhunkeun kana naon baé éta ngaranna, nu geus dibikeun ku awéwé éta ka dirina. Tapi teu kedal.

Teu kungsi kedal. Unggal dibéré kasempetan, manéhna ukur bisa ngajenggut buuk Kakéyi lalaunan, nyium leungeunna nu ipis salila-lila, laju diteueulkeun kana dadana. Henteu. Manéhna teu bisa nyarita, “Nuhun, Kay. Nuhun ngabaturan urang, ngarti urang. Nuhun ku lalaunan, teu gurung gusuh, nyaah ka urang. Nuhun geus datang ka jero hirup urang. Urang poho siga kumaha hirup urang saméméh manéh. Ukur lalaki nu teu nyaho naon nu kudu ditéangan. Nuhun ku sabar, bageur, tenang. Nuhun geus nuduhkeun. Nuhun geus mikeun haté manéh. Uteuk manéh. Késang manéh nu kaseuseup. Nuhun ku surti yén urang teu bisa ngedalkeun ieu lantaran maneh nyaho yén isuk-soré-beurang-peuting, dina haté urang ngan aya manéh, manéh, manéh deui-manéh deui.

Manéh wungkul, Kay. Lian ti éta ukur kawajiban. Ukur tungtutan kulawarga. Ukur bisnis jeung udagan dunya.

Cinta urang sampurna. Aya tanggal kadaluarsaan.

Pileuleuyan.”

«««

JERO sataun babarengan, ngan sakali Kakéyi témbong ngungun. Harita, basa keur dalahar di hiji kafé. Teu jauh tina méja maranéhna, sapasang awéwé-lalaki tengah tuwuh keur diuk pahareup-hareup bari silihcekelan leungeun. Kakéyi deui-deui ngarérétan ku juru panonna.

“Kabita?” Sém ngasongkeun leungeun kéncana. Surti.

“Éta salaki-pamajikan atawa lain, nya?”

“Bisa salaki pamajikan. Bisa nu bobogohan. Atawa… Siga urang.”

Kakéyi tungkul. Bangun mikir. Barang tanggah deui, pokna, “Urang nyaho di wayahna, Sém. Tapi sakapeung, urang hayang hubungan urang lana. Lila. Teu nungtung. Teu tungtungan. Hampura, nya?”

Sém ngarasakeun aya nu nyérését jero dadana. Sarua, Kay, sarua, ceuk haténa. Deudeuh teuing urang, nu kudu sasadu ménta hampura lantaran micinta. Deudeuh, haté urang, kumaha ngubaranana.

Témbal Sém, “Nu tungtungan mah kohkol. Lain urang. Tung. Tung.”

Kakéyi nyeukeukeuk bari nungkup biwirna.

Haté Sém asa digerihan.

«««

CINTA téh datang hiji poé, sanggeus mindeng lalajo film, meuli buku, ulin, dahar-ngopi babarengan. Sém nyaho manéhna bogoh basa hiji mangsa kudu satékah polah ngupah-ngapéh keteg jantungna nu ngadadak ratug tutunggulan unggal mireng Kakéyi cumarita, unggal manéhna ditelpon, unggal ditanya. Unggal diteuteup, awakna karasa leuleus. Manéhna sabisa-bisa nyumputkeun semu. Éra. Sieun. Sieun bogoh sosoranganan.

Tapi henteu, geuning. Manéhna teu nogéncang.

Basa hiji poé Kakéyi neueulkeun biwirna nu panas kana biwirna, Sém asa paéh. Hanteu. Manéhna teu hayang ngitung duit. Teu hayang Jaguar. Teu hayang liburan. Teu hayang dahar-nginum. Teu hayang nanaon deui. Manéhna hayang cicing di dinya, masrahkeun diri sagemblengna, mikeun hirupna keur awéwé éta. Kuma karep awéwé éta.

Kakéyi imut teleb. Nyusut tungtung biwir Sém ku ramona.

“Tong melong,” Sém ngaharéwos. “Tong seuri. Urang grogi.”

“Urang resep ningali manéh grogi.”

“Tong jahat ka urang, Kay.”

“Maneh nu kudu kawin Juli taun hareup, pan?”

“Urang moal ninggalkeun manéh.”

“Urang nu hayang ditinggalkeun. Dina waktuna. Dina poé nu sampurna.”

«««

IEU mimitina nu teu bisa disingkahan, nu tuluy jadi panineungan.

“Asa teu puguh film téh…”

Sém ngalieuk. Di bioskop nu remeng-remeng, awéwé gigireunana katingali keur ngaleguk kopi kaléng. Haré-haré. Panonna manco layar nu pinuh ku adegan aksi. Tapi sidik manéhna nu bieu ngomong téh. Ka aing kitu, pikir Sém, atawa ngomong sorangan?

Sém lain jelema nu sok ngobrol di bioskop. Unggal lalajo film, manéhna bakal nyeuseup tiap adegan kalayan gemet, embung kaliwat detik, embung kaganggu. Tapi teuing kunaon harita mah asa beurat jeung bosen, horéam nuturkeun ringkel carita dina layar. Nu teu ramé. Teu puguh, cenah, ceuk awéwé éta mah.

Asa hayang dibaturan ngobrol.

“Éfék malulu bari teu réalistis. Carita kosong,” Sém ngagerendeng saolah-olah ngomong sorangan ogé.

“Aktor watak ukur acting lulumpatan. Lebar.” awéwé gigireunana mairan.

“Ngahina intelejénsi, nya?”

“Ngarempak loba teuing hukum fisika, deuih.”

“Can satengah maén geus kieu patut.”

“Samarukna urang rék tabah lalajo nepika tamat.”

Sém nyéréngéh. Panuju. Rét ka nu jongjon manco layar. “Sém,” manéhna ngangsrod saeutik tina korsi, nyolongkrong ngasongkeun leungeun.

Awéwé éta ngalieuk. Beungeutna teges ayeuna mah. Matana buleud. Kulitna beresih. Pribumi, pikir Sém. Nampanan leungeunna bari imut, ngawanohkeun ngaran, “Kay. Kakéyi.”

«««

JAUH saméméh datangna poé nu sampurna, poé kukupu kayas, poé ngoléang, jeung poé garéja: aya hiji Sém kukulintingan. Aya hiji Kakéyi kukulintingan. Di hiji dunya. Nu aya tanggal kadaluarsaan.

«««

ÉD Jénura, kungsi nulis sababaraha carpon Sunda (dimuat di Manglé, Cupumanik, sareng Pikiran Rakyat) di taun 2000-an awal ngan ngedul, laju eureun. Kahudang deui nulis basa Sunda sanggeus  ngagabung di grup Fiksimini Basa Sunda (FBS). Suporter Liverpool FC. Nganjrek di Cianjur.