Purnama di Langit Tasikmalaya
Carpon Érwin Wahyudi
Jarum érloji
karék antel kana angka 7 basa keur nurunan tétécéan gerbong téh. Setatsion Tasik,
pagaliwota ku nu rék mariang, jarajap
katut nu marapag penumpang nu karék turun tina karéta.
Ah, karék ogé
nepi kana palataran setatsion, seungitna angin peuting kota manéh
mani giak ngabagéakeun urang, Sa.
Seungit angin nu masih kénéh can robah jeung waktu sataun nu geus kaliwat.
Tukang béca,
kenék angkot jeung supir taksi pahibut nanawarkeun kandaraanana supaya kapilih.
Tapi, kabéh ogé ku urang mah ditolak, da geus diniatan apan ti awalna ogé,
urang mah rék leuleumpangan, hayang mapay-mapay saban juru ieu kota. Enya, kota
nu manéh. Urang rék nyeuseup hawa jeung néwakan deui anginna, ngarah kanyeri
urang balas kaleungitan manéh teu pati nojosan teuing.
Urang téh keur
katiir sono ku manéh, Sa. Ti peuting kamarina
bet rus-ras waé téh. Teu kalis dipangpalérkeun, nu lulumpatan 'na
kongkolak panon téh saukur keureutan beungeut manéh nu keur ngumbar imut kareueut; imut nu salawasna mapaésan rohang
